Xoşbəxt günlərimə

Ölümdən yox, anamdan qorxan vaxtlarımdı
Tanrı üçün yox, bəndəyçün darıxan yaşımdı

At belindəyəm.
Xoşbəxtliyimdən ölürəm.
Babamın gec açılan darvazaya söyməsi ləzzət eləyir.
“Arxda çimməyi çıxaran ölsün” -
nənəm qarğış tökür.
Mən – şəhər uşağı bu palçıqlı arxdan çıxmıram.
Amma hədələrindən qorxuram.
Birdən anama desə?

Ərikdən asılmış yelləncək ancaq mənimdi.
Qalxdıqca qalxıram.
Yıxılmaqdan,
sınmaqdan,
ölməkdən qorxmuram.
Hələ ağlıma gəlmir ki, yelləncək –
Tanrıya çatmaq üçün insanın növbəti cəhdi.
“Yuxarı, bir az da yuxarı” qışqırıram
məni yelləyən qüvvətli qollara.
“Eheeey” qışqırıram buludlu yollara.
Qalxmaq hər zaman gözəl...

Çox sonralar biləcəm ki,
bəndələr gələr.
Heç olmasa yuxuya.
Heç olmasa şəkilləri qalar yadigar.
Nənəm kimi, babam kimi.
Bol-bol xatirələri.
Tanrı nə yuxuya gələr,
nə şəkil çəkdirər,
nə də xatirə saxlar özündən sonra.
Onun həsrəti bitməz.
O gəlməz və getməz.

Amma bu günlərə - Tanrıyçün darıxmağa,
ölümdən qorxmağa çox var.
Hələ ki, ölümdən yox, anamdan qorxan vaxtlarımdı.
Tanrı üçün yox, bəndəyçün darıxan yaşımdı.
Mən xoşbəxtəm hələ...