Doğru sözümdü...

Sənə
inamdan başlamadı hər şey,
bu sənə inam deyildi,
bu mənim ən böyük axmaqlığım,

ən dözülməz tənhalığım idi…

Başa düşürsən?

Dilim tutulmuşdu,

boğazım qurumuşdu,

qanadlarım qırılmışdı...

Hər nəfəsimi son nəfəsmiş kimi alırdım...

Və qarşıma sən çıxdın!

Elə bir vaxtda ki,

Yer üzündə bir mənim,

bir də Allahın qaldığına inanmışdım…

hər şey gözəl
hər şey təmiz
hər şey əziz...

amma sən...

bu mənə inamsızlıq deyildi
bu sənin ən böyük nadanlığın,
ən dözülməz qorxaqlığın idi...

mənsə sevdiyinə deyil,

qorxusuna tapınan biri üçün

yaradılmadım…

İnanmırsan, Allahdan soruş…

...hər şey sənə inamdan başlamamışdı, biləsən,

mənim axmaqlığım tutmuşdu…

mən tənha idim…

sadəcə…